Volgens mijn vrienden en dorpsgenoten verander ik in een heremiet.
“Je gaat nooit vooruit met je Grieks als je nooit komt voor koffie.”
vindt de ene dorpsgenoot.
“Wat doe je toch de hele dag binnen?” vraagt de andere.
“What the fuck doet ze nou toch de hele dag daarboven, helemaal in haar eentje?” vragen sommige vrienden zich af.
Alsof het heel mysterieus is.
Niets is minder waar.
Mijn dagen vullen zich met van alles en niets.
Ik zit gewoon te genieten en te kauwen.
Genieten
Genieten van het feit dat ik eindelijk weer een ‘eigen’ dak boven mijn hoofd heb. Op een mooie plek. Gezellig, kleurrijk en heel belangrijk; koel in de zomer. Maar ook heerlijk warm in de winter door mijn houtkachel die zich voedt met snoeihout van olijf- en moerbeibomen. Praktisch en met, heel belangrijk, een fijne vibe. En dan dat geweldige elektrische fornuis, Het is het ouwetje maar ik kan er mee toveren.
Simpel maar helemaal goed. Wonen in een voor mijn begrippen grote ruimte, wat waarschijnlijk meer weg heeft van een tiny house in de belevenis van anderen, vind ik heerlijk. Een mini versie van die (kunstenaars) lofts in Amerikaanse films.
Mijmeren
Ik mijmer met een groots uitzicht over een landschap dat zich ieder uur van de dag en ieder jaargetijde weer anders presenteert. Thios ligt in het zicht, beneden aan zee. Mijn vrienden zijn daar ook.
De luchten in de winter zijn fascinerend. Slierten die zich als slingers door het dorp trekken.
Ik heb heerlijk en gezond te eten. Zie mijn vrienden af en toe en ben regelmatig burgerlijk ongehoorzaam.
Kauwen
Over mijn verleden schrijven is confronterend. Dus reflecteer ik. Het beeld dat ik van mijzelf heb, kleurt zich anders in tijdens het schrijven.
Ik heb mijn zelfbeeld weer aangepast.
Ik heb altijd gedacht dat ik mij behoorlijk assertief door het leven manoeuvreerde. Maar ik heb mij gerealiseerd dat ik toch ook hele belangrijke dingen heb gelaten voor wat het was omwille van de goede vrede. Iedereen proberen te pleasen kan zelfdestructief worden.
We bewegen ons in vreemde tijden en die zijn voorlopig nog niet voorbij denk ik zo. Een zeer verwarrende tijd, zoveel (tegenstrijdige) informatie maar het ergste zoveel angst, zorgen en verdriet.
Waar ik ook op kauw, omdat het mij beangstigt, is de verharding tussen mensen. Geen begrip of respect voor andere meningen. Geen dialoog maar stellingnames. Aannames. Agressie. Het reptielenbrein in actie. Begrijpelijk maar daarom nog niet oké.
Daar kauw ik dan op.
En val ik even stil.
Ik leef in slow motion in een soort cocon waarmee ik ook interactie wegstuiter. En ben evengoed tevreden.
Ik heb een nieuwe creatieve hobby gevonden en heb mijn muziek.
Sinds een paar dagen borrelt het weer. Een flow die energieke, levendiger en extroverter is. Zo spraakzaam als dat ik begon, zo zwijgzaam was ik de laatste maanden in mijn blog
De cocon wordt een zeepbel.
Er was niets en er was van alles.
Een gouden randje
Het van alles borrelt om verteld te worden, want écht iedere dag heeft een gouden randje. Voor ik ga slapen, als ik nog even naar de dag kijk, kijk ik naar wat er goed was aan de dag. Er is altijd iets goeds in een dag te vinden. Ik hoop dat je ze ziet.
Muziek: Lukas Nelson – Simple Life
