Katten
Iedere ochtend maakt ze haar rondje door het dorp. Ze zorgt voor de katten in het dorp. Dat wordt haar niet door iedereen in dank afgenomen. Met name de Grieken die in de zomer komen, vinden het maar niets en veel katten hebben daardoor het loodje gelegd. Toch heeft het dorp katten nodig tegen beesten die je liever niet in en om het huis wilt hebben, zoals muizen en ratten. Een eeuwigdurende discussie. “Ze moeten gesteriliseerd” vindt de ene groep, de andere groep zegt “De natuur regelt het zelf wel, de sterken overleven, de zwakkeren niet.” Als je dicht bij de natuur leeft accepteer je diens wetten eerder vermoed ik.
Communicatie
Ik leer haar nu wat beter kennen. Ze is van mijn leeftijd. We kunnen redelijk goed communiceren. Ze spreekt rustig, haalt in tegenstelling tot vele anderen af en toe adem tijdens het spreken, articuleert duidelijk en omschrijft dat wat ik niet begrijp.
Google translate is mijn maatje en het gesprek verloopt prettig en is niet vermoeiend. Ze is net als ik een vreemde eet in de bijt. Dertig jaar geleden is ze in Griekenland komen wonen, en nooit meer teruggegaan naar haar geboorteland. Het grootste deel daarvan heeft ze in dit dorp doorgebracht. Behalve voor de katten zorgt ze ook voor een aan huis gebonden oude man die hoger in het dorp woont.
Bij een lekkere bak koffie met de luxe van een sigaretje, ja, ja we zijn partners in crime, vertelt ze over haar jonge jaren, haar onopgemerkte zwangerschap, haar min of meer gedwongen huwelijk en onvermijdelijke scheiding. Een paar jaar daarna is ze met haar zoon naar Griekenland vertrokken die hier is opgegroeid.
Een zwaar bestaan
Ze heeft, net als vele mensen hier, een hard leven, is onverzekerd met als gevolg een opstandig pijnlijk lijf. Ze moet van wel erg weinig rondkomen en dan gaat nog een groot gedeelte van haar huishoudgeld op aan voer en medicijnen voor de katten. Ze heeft één kind, inmiddels volwassen en vader van een dochter. Ze heeft ze al vier jaar niet gezien, vertelt ze me enigszins verdrietig. Zij zijn teruggegaan naar hun geboorteland.
Ik ben een internet gebruiker van het eerste uur en de enige in dit dorp met een internet aansluiting en met een laptop dus voor mij is dat te zot voor woorden.
”Heeft hij Facebook?” vraag ik oplossingsgericht.
“Ja vast wel maar ik heb geen moderne telefoon”.
“Geeft niet, ik heb dit ding hier” terwijl ik naar mijn laptop wijs, die allang de “state of the art” voorbij is. Maar hij voldoet precies waarvoor hij nodig is. Contact maken, communicatie. Dus duiken we samen voor het scherm en gaan we op Facebook naar hem op zoek. Opeens vouwt ze haar handen om haar wangen en rollen er dikke dikke tranen over haar gezicht.
“O yios mou, o yios mou*” snikt ze als we hem tussen zijn naamgenoten vinden.
“Nu gaan we een afspraak regelen. Ik stuur hem een vriendschapsverzoek en regel een afspraak.”
Dat was vanmorgen.
Al snel nadat ik het verzoek had gedaan, werd het geaccepteerd. Ik had net een privé berichtje met uitleg geschreven. Binnen 2 minuten was de afspraak gemaakt. Helemaal blij ging ik tijdens een regenpauze naar haar huis om te zeggen dat ze vanavond al haar zoon en kleindochter kon ZIEN en spreken!
Spannend
Het was spannend, want de hele dag heeft het geregend, geonweerd en viel om de haverklap de elektriciteit en dus de internet verbinding weg. Om zes uur zit ik met kaarsjes aan en met een zaklantaarn op tafel, brei ik maar een paar pennen, een project dat ik ben gestart als afleiding van de rookbehoefte.
Een uur voor de afspraak staat ze voor mijn deur. Terwijl ik een volle pot meidoorn thee zet, babbelt ze er lustig op los. Ze vraagt me wel 4 keer hoe laat het is, want zonder bril kan ze niet op haar 20 jaar oude telefoontje kijken. Om klokslag 20.00 uur doe ik de eerste de video oproep. Om 20.05 uur zijn het al 10 vergeefse pogingen.
“Hij is misschien nog niet thuis.
Misschien zet hij eerst even koffie.
Wellicht wil hij eerst naar het toilet.
Rustig maar, hij komt wel.”
“Misschien hebben ze ook slecht weer?” oppert ze zelf met een diepe frons in haar voorhoofd.
Moeders
Geen minuut later belde hij.
Van spreken kwam niet veel. Ik ben in de keuken gaan zitten terwijl zij in de woonkamer aan de ene kant van het scherm zat te snotteren en haar gesprekspartners aan de andere kant snotterden. Na afloop vertelde ze mij dat haar haar kleindochter zo mooi groot wordt, en haar zoon zijn baard en snor heeft laten staan. Dat vond ze maar niets.
“Heb je hem dat ook gezegd?” vroeg ik.
“Ja” zei ze met een vrolijke frons.
Moeders blijven moeders natuurlijk.
Nu gaan we op zoek haar broer, die heeft ze 20 jaar niet gezien.
Er is veel geknuffeld vandaag.
Muziek: Paul Simon – Mother and child reunion
ο γιος μου – mijn zoon