Lilith Zoï
ZOETZURE CITROENEN
Welkom,
Zoetzure citroenen is een persoonlijk blog over mijn ongewone leven op Kreta, het eiland waar ik bijna twee decennia geleden verliefd op werd. Ik kom oorspronkelijk uit Amsterdam, Nederland, waar ik halverwege de vorige eeuw geboren ben. Ben dus geen jonge ondernemende blom meer.
Het was niet uit onvrede dat ik vertrokken ben. Ik zag echter dat leven ook op een andere manier kan dan wat ik tot dan toe gewend was. En dat heb ik geweten.
Kom uit je comfortzone zegt men vaak. Alsjeblief zeg, ik blijf er graag even in.
De allereerste keer dat ik voet zette in het dorp waar ik de laatste jaren met korte onderbrekingen heb gewoond, kreeg ik kippenvel en vroeg ik mij af: Wat is dit voor een plek? Wat gebeurt er? Na nog drie vakanties in één jaar tijd in hetzelfde dorp, wist ik dat ik er wilde blijven. Dat op Kreta mijn toekomst lag. Geen idee wat mij te wachten stond.
Leven in wat in de vakantie brochures als een paradijs omschreven wordt, is niet zo paradijselijk als het lijkt.
Toch wil ik hier niet weg. Kreta brengt mij, ondanks de prijs die ik ervoor heb moeten betalen, uiteindelijk de rust en balans waar ik mijn hele leven naar op zoek ben geweest. Zeker nu ik het levendige toeristendorp aan zee verruild heb voor een afgelegen, verlaten en vervallen bergdorp, omgeven door bergen, met maar een handjevol mensen en met zicht op de vallei en het dorp dat jarenlang mijn thuis was.
Mensen hebben er vaak op aangedrongen om mijn verhaal op te schrijven en nu, wel, laat ik dan maar eens een start maken. Wat kun je dan verwachten? Leuke, verdrietige en ondeugende verhalen uit het heden gelardeerd met veel herinneringen, humor, eten en muziek. Ja ook veel muziek.
Om de mensen die mij lief zijn en een rol in mijn leven spelen of speelden te ‘beschermen’, gebruik ik pseudoniemen.
Groeten vanuit het hart,
Lilith Zoï
winter 2020/2021
Volgens mijn vrienden en dorpsgenoten verander ik in een heremiet.
“Je gaat nooit vooruit met je Grieks als je nooit komt voor koffie.” vindt de ene dorpsgenoot.
“Wat doe je toch de hele dag binnen?” vraagt de andere.
Hij gaat zitten, en lacht me met een bijna tandeloze mond toe. Het is me vaker opgevallen dat de oudere Grieken niet de best verzorgde tanden hebben. Is dat een kwestie van armoede of een pathologische angst voor de tandarts?
“Hi, are you the Dutch lady who wants to have sailing lessons?”
Mei 2002
Het is pas 7 uur als ik buiten bij het hotel in de hoofdstraat mijn koffie bestel. Het restaurant is net open. Ik vind het een heerlijk plekje om te zitten. Ik zie het dorp tot leven komen.
Pfff. Al drie weken lang lig ik te draaien en te keren in mijn bed. Ik wil zo graag hier blijven. Het leven hier lijkt beter bij mij te passen. Spontaner, minder geregeld, vrijer, menselijker.
De natuur, de bergen. Schone lucht, een stralend blauwe lucht en als ik over de zee uitkijk, ligt het verleden letterlijk achter mij. In het Noorden.
Zoals iedere morgen zet ik als eerste de radio aan.
♫ All I want for Christmas is you ♫ van Mariah Carey is het eerste wat ik hoor. Shit nu al? De melancholie slaat in als een bom. Jeetje, nog drie weken opgelegde vrolijkheid te gaan.
hannibal hektor
De deur van de psychiatrische afdeling lijkt op een kluisdeur van de nationale bank.
Ik moet aan Hannibal Lecter denken.
Ik bel aan en een stem antwoord “Oriste*?”
“Ik kom Hektor bezoeken”
Aan de andere kant van de deur wordt er een enorme hendel overgehaald
Lees verder
SOCIALISEREN
Bij hoge uitzondering ga ik naar de kerk. Alhoewel katholiek opgevoed, houd ik niet van het instituut kerk.
Tijdens mijn leven hier op Kreta, ben ik vaker dan mij lief is naar de kerk geweest.
leve het internet
Iedere ochtend maakt ze haar rondje door het dorp. Ze zorgt voor de katten in het dorp. Dat wordt haar niet door iedereen in dank afgenomen.
Met name de Grieken die in de zomer komen, vinden het maar niets en veel katten hebben daardoor het loodje gelegd.
